Ściany dwuwarstwowe to od dawna najchętniej wybierana opcja w kontekście budowy ścian zewnętrznych budynków. Jak wszystkie rozwiązania, ściany dwuwarstwowe posiadają swoje wady i zalety, w związku z czym trzeba im się trochę przyjrzeć, zanim dokonamy mechanicznej decyzji o wyborze tego rozwiązania. Trzeba się dowiedzieć, jakie są wady i zalety betonu komórkowego, silikatów oraz ceramiki poryzowanej.
Jeśli chodzi o ściany dwuwarstwowe, wielkie znaczenie ma niska cena materiałów oraz łatwość wykonania, co przekłada się na niewielkie koszty robocizny. Ogólnie rzecz biorąc, ściany dwuwarstwowe to najprostszy rodzaj muru, jaki można mieć w swoim domu, a właściwie za swój dom. Taki mu nie musi być specjalnie gruby (18-25 centymetrów), ani nie musi mieć bardzo dobrych właściwości termoizolacyjnych. W przypadku takiego muru nie powstają żadne mostki termiczne, ponieważ budynek będzie dodatkowo ocieplony. To termoizolacja będzie odpowiedzialna za blokowanie ucieczki ciepła. Nie można zapomnieć też o tynku lub innej okładzinie, która dodatkowo będzie zabezpieczała konstrukcję. Takie wykończenie jest i estetyczne, i zapewnia dodatkowe zabezpieczenie dla budynku.
Beton komórkowy
Bloczki betonu komórkowego produkuje się w specjalnym procesie spienienia piasku i cementu, który się odpowiednio formuje i tnie. Im niższa gęstość piany, tym lepsze właściwości bloczku i łatwiejsza obróbka termiczna. Bloczki łączy się ze sobą zaprawą tradycyjną lub cienkowarstwową zaprawą klejową. Zaprawa tradycyjna jest tańsza, ale oferuje nam mniejszą tolerancję w zakresie wymiarów. Dzięki zaprawie klejowej uzyskuje się lepszą izolacje termiczną, ale odbywa się to kosztem utrudnienia procesu budowy. Największym problemem jest konieczność zachowania szczególnej staranności, kiedy poziomuje się pierwszą warstwę bloczków, a potem trzeba szlifować kolejne warstwy, by były równe. Spoiny pionowe są nieobecne, ponieważ bloczki łączy się metodą na spust. Jego jedyną naprawdę poważną wadą jest niska odporność na ściskanie (-2-4MPa), ale dzięki temu łatwo się go szlifuje i tnie oraz wierci się w nim otwory.
Ceramika poryzowana
Ceramikę poryzowaną produkuje się z gliny wzbogacanej o specjalne substancje poprawiające jej właściwości. Te dodatki nie są istotne, ponieważ wypalanie ceramiki w piecach je niszczy, a to co pozostaje, to porowata struktura o znakomitych właściwościach w kwestii izolacji termicznej. Zaletami ceramiki są także niewielka waga i łatwość w obróbce, ale trzeba z nią postępować ostrożnie, ponieważ jest krucha. Podobnie jak w przypadku betonu komórkowego, mamy tu wpusty i wypusty, dzięki czemu nie ma potrzeby tworzenia spoin pionowych. Łączyć pustaki można poprzez zaprawę tradycyjną lub ciepłochłonną w przypadku pustaków klasycznych, a pustaki szlifowane połączymy zaprawą klejową lub klejem w postaci piany rozprężnej. Nowością na rynku są pustaki, których otwory wypełniane są dodatkowymi materiałami poprawiającymi izolację, ale to podnosi i tak wysoki koszt tego rozwiązania.
Ceramika tradycyjna
Jest to w zasadzie ceramika Porzowa pozbawiona porów, przez co jest bardziej wytrzymała i cięższa, ale ma gorsze właściwości energetyczne.
Silikaty
Najtańszy materiał do budowy domów składający się z bloczków wapienno-piaskowych, który niestety jest ciężki i trudny w obsłudze. Jeden bloczek to nawet 18 kilogramów masy. Bloczki bez otworów mogą mieć 23 kilogramy. Ich termoizolacja jest na umiarkowanym poziomie. Współczynnik U nieocieplonej ściany grubości 24 cm wynosi 1,9 W/(m2.K), a dla porównania taka sama ściana z betonu komórkowego odmiany 500 ma U na poziomie 0,58 W/(m2.K).
